rungkut kidul depo 10 bonus 15

Καλώς ήρθατε στο Δημοτικό Σχολείο Γραβιάς

Χάνι, όταν λέμε, εννοούμε έναν σταθμό που ο κάθε οδοιπόρος, ο κάθε στρατοκόπος, ο αγωγιάτης ξεπέζευε για να ξεκουραστεί, ίσως και να διανυκτερεύσει και την επομένη να συνεχίσει το ταξίδι του. Ήταν το λεγόμενο Πανδοχείο, το σημερινό «Μοτέλ».

Το χάνι πρόσφερε τροφή, στέγη, ασφάλεια, ξεκούραση. Ακόμα ζεστασιά, στέγνωμα από βροχή, δρολάπι ή χιόνι, Ζεστό ρόφημα, κατάλυμα για ύπνο, πάχνιασμα ζωντανών, πότισμα και μετά συνέχιση του δρόμου ­ταξιδιού.

Απαραίτητοι χώροι ενός χανιού ήταν: Το φωτάναμμα (με τζάκι, σοφρά και σκαμνιά), ο στάβλος (με πάχνες, μασγάλια-καμάρες και κρίκους για το δέσιμο των ζώων) και η αποθήκη (ζωοτροφών και καυσόξυλων). Απαραίτητος εθεωρείτο ο «οντάς», το δεύτερο δηλ. πάτωμα, το πατάρι με κινητή αφαιρούμενη σκάλα για την ασφαλή διανυκτέρευση των γυναικών πελατισσών. Επίσης ο φούρνος, το αποχωρητήριο, το στέγαστρο κι ο κήπος.

Άλλος χώρος ήταν κι ο μεγάλος περίβολος αυλόγυρος με μάντρα, με βρύση και ποτίστρα για τους καλούς θερινούς μήνες με άφθονο νερό. Επίσης παχνιά στο μέσα μέρος της μάντρας.

Στα παλιότερα χάνια, μιας κάποιας εποχής, όλοι οι παραπάνω χώροι ήταν ένας και μόνος χώρος, ενιαίος. Ένα γύρω τα ζωντανά με τις πάχνες τους και στη μέση η ανθρακιά, στέγνωμα, φαγητό, κουβεντολόι κι επί τόπου ύπνο μέσα στις κάπες τους, στα καπότια τους και στα ταλαγάνια τους. Τα χαράματα αναχώρηση.

Το χάνι της Γραβιάς είχε όλα τ' απαραίτητα αλλά ήταν πλινθόκτιστο, παλιό, ξεφτισμένο, μ' άλλα λόγια παλιόχανο παρά τους τρεις (3) ιδιοκτήτες του (πατέρας με δυο γιους;).

Όταν η τοποθεσία αυτή της Γραβιάς έγινε χωριό (μετά το 1840) και μέχρι το 1940, απόκτησε πολλά χάνια. Ήταν τα Μελισσαρέϊκα χάνια, τα Κραββαριτέϊκα, τα Λαλέϊκα κ.ά.